(Καθημερινή 23-04-2011. Πατήστε εδώ)
Στους πίνακες ανεργίας είμαι ένα ανώνυμο ποσοστό.
Στην περικοπή των μισθών είμαι ένας ανώνυμος πολίτης.
Στην ακρίβεια είμαι ένας ανώνυμος αποδέκτης.
Στην άνιση κατανομή του πλούτου είμαι η ανώνυμη μεριά που πάντα χάνει.
Στη καταπάτηση της ζωής μου από τα κοράκια της εξουσίας είμαι το ανώνυμο κεφάλι που πατάει η μπότα.
Στο παιχνίδι εξουσίας-κέρδους γενικότερα είμαι ο ανώνυμος μαλάκας που κοροϊδεύεις ασύστολα.
Δεν ενδιαφέρθηκες ποτέ να μάθεις το όνομά μου, ούτε των παιδιών μου, ούτε των γονιών μου, ούτε αν ζω ή αν πεθαίνω.
Μόλις ξεκίνησα λοιπόν να γράφω σε ένα ιστολόγιο γιατί θα πρέπει να σου συστηθώ?
Η ανώνυμη δυστυχία μου σε αφήνει παγερά αδιάφορο.
Η ανώνυμη διαμαρτυρία μου όμως θεωρείται αδίκημα?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου